محصص، بهمن

بیشتر افرادی که در دهه ۳۰ و ۴۰، به کار دوبله مشغول شدند، از افراد تحصیل کرده و هنرمند آن زمان بودند. و بهمن محصص، نقاش، مجسمه ساز و مترجم درخشان ایرانی، یکی از آنها بود. محصص متولد ۱۰ اسفند ۱۳۰۹ در شهر رشت است. او که یکی از هنرمندان پیشرو ایرانی، در نقاشی محسوب می شود، که آثار بی نظیر و معتبری را در ایران، و در جهان از خود به یادگار گذاشته است. محصص، در یک خانواده لاهیجانی در شهر رشت چشم به جهان گشود، که خاندان او، از اولین مالکین لاهیجان بودند و سال‌های زیادی را در کار تجارت چای و ابریشم سپری کردند. به نقل از حسین معجونی، تمامخاندان محصص، شخصیت های بسیار عجیب و غریبی داشتند، اما بهمن از این نظر، سرآمد تمام آن ها بود. محصص که در فیلم سینمایی مستند( فی فی از خوشحالی زوزه می کشد) که در رابطه با زندگی شخصی خود او است می گوید، نسبتش از طرف پدرش به مغول ها، و از طرف مادرش به قاجارها میرسد. بهمن محصص ۱۴ سال بیشتر نداشت که در کارگاه و نمایشگاه محمد حبیب محمدی، نقاش گیلانی، که هنر نقاشی را در آکادمی هنر مسکو در روسیه فراگرفته بود، به کار کردن مشغول شد. پدرش کارمند اداره تلگراف و تلفن بود که از رشت به تهران منتقل شد. وقتی که محصص همراه با خانواده‌اش به تهران مهاجرت کرد، چند ماهی را در دانشگاه هنر تهران به تحصیل پرداخت. و در همین زمان بود که او، به انجمن خروس جنگی که توسط جلیل ضیاپور بنیان‌گذاری شده بود، پیوست، و برای زمان کوتاهی، ویراستار هفته نامه ادبی پنجه خروس شد. و از همین راه بود که او به جریان نوگرای ایران ورود کرد، که یکی از اعضای این جریان، کسی جز نیما یوشیج نبود. هوشنگ ایرانی، غلامحسین غریب سهراب سپهری، جلال آل احمد و فروغ فرخزاد، افرادی بودند که بهمن محصص با آنها معاشرت رفت و آمد داشت. محصص در سال ۱۳۳۳، زمانی که برای ادامه تحصیل مجدد، به کشور ایتالیا مهاجرت کرد، حسین سرشار، فهیمه راستکار و مرتضی حنانه آشنا شد، و در کنار این سه نفر، تجربه کار دوبله در فیلم های اروپایی و ایتالیایی را هم به کارنامه پربار خود اضافه کرد. به گفته خود بهمن محصص، گویندگی در چند فیلم سینمایی فرانسوی و ایتالیایی از تجربه های جذاب و دلپذیر، برای این هنرمند خاص بلند پرواز بود. ثمره این دوره از زندگی محصص، برگزاری چندین نمایشگاه گروهی و انفرادی، در داخل و خارج ایتالیا، و در نمایشگاه هایی چون بینال، ونیز، پاریس و سائوبائولو بود. پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۲، در نمایشگاه ها و کنفرانس های زیادی شرکت کرد، و آثاری مثل مالاپاراته، کالوینو، پیراندلو، اوژن یونسکو و ژان ژنه را به زبان فرانسوی ترجمه کرد. او که از سردمداران طراحی صحنه تئاتر در ایران بود، نمایش صندلی ها اثر یونسکو را روی صحنه برد. در سال ۱۳۴۸، از فعالیت در ایران منصرف شد و مجددا به رم ایتالیا بازگشت و در همان جا به زندگی و کار مشغول شد. سال ۱۳۵۶ برای بهمن‌ محصص، به دلیل آشنایی با دختر پسر عموی پدرش به نام نهضت الملوک، سال خاصی بود. نهضت الملوک که در بندر انزلی دبیر و بعدها در تهران رئیس دانشسرای عالی دختران شد، در همین سال با بهمن محصص ازدواج کرد‌. آنها قبل از اسن هم، آشنایی بسیار عمیق و نزدیکی با هم داشتند، اما به دلیل رفت و آمد های بهمن محصص به کشور ایتالیا، ازدواجشان مرتباً به تاخیر می افتاد. هر چند بعد از ازدواج هم، بیشتر به شکل تلفنی با هم در ارتباط بودند، چون محصص در ایتالیا، و نهضت الملوک در تهران زندگی می کرد. نهضت الملوک در سال ۱۳۷۶ به دلیل تومور مغزی درگذشت. بسیاری از آثار بهمن محصص پس از انقلاب نابود شدند، و بسیاری از آثار را، خودش نابود کرد. محصص، چند سالی یک بار به ایران سفر می‌کرد، اما در ۶ مرداد سال ۱۳۸۹، در عزلت و انزوای خودخواسته، چشم از جهان فرو بست.