ابوالفضل توکلی، با نام دیگر (وحید توکلی) یکی از مستند سازهای شناخته شده و برجسته ایرانی است.

توکلی دیپلم گرافیک خود را از هنرستان هنرهای تجسمی گرفته و لیسانس ادبیات نمایشی دارد و از مرکز فیلمسازی باغ فردوس در رشته تدوین فارغ التحصیل شده است.

ابوالفضل توکلی شانزده فیلم مستند در رابطه با دوبلورهای ایرانی ساخته است که باید به فیلم های “روزگار بهروز (۱۳۹۴) بهروز رضوی”، “زاده مهر(۱۳۹۵) ایرج رضایی”، “آقا جلال و مستر رابرت(۱۳۹۴-۹۵) جلال مقامی”، “مرد لبخند(۱۳۹۵) ناصر ممدوح”، “دوران افشاریه(۱۳۹۵) غلام علی افشاریه”، “دنیای دیروز من(۱۳۹۵-۹۶) محمود قنبری”، “نقاش صدا(۱۳۹۶) ابوالحسن تهامی”، “خاطرات همسایه نیاگارا (۱۳۹۶-۹۷) عباس نباتی”، “اکبرآقا”، “آکتور صدا(۱۳۹۶-۹۷) اکبر منانی”، “شاد خوان(۱۳۹۷) منوچهر آذری”، “ستاره ناهید(۱۳۹۷) ناهید امیریان”، “صدای ماه(۱۳۹۷) مهوش افشاری”، “نامه های شنیدنی(۱۳۹۸) سعید مظفری”،” ۷۸ سالگی”، “پرتره استاد حمید منوچهری (۱۳۹۸)”، “قصه ی آرشاک”، “استاد آرشاک قوکاسیان(۱۳۹۹) و زندگی نظامی”، “پرتره استاد ناصر نظامی (۱۳۹۹)”  اشاره کرد.

از جمله فیلم های مستند و داستانی دیگر او، “یخ های بلورین(۱۳۶۹)”، “پران خیال(۱۳۷۰)”، “برج طلایی(۱۳۷۱)”، “رگ سبز(۱۳۷۴)”، “اپوش(۱۳۷۵)”، “رویای پسر ناخدا(۱۳۸۰)”، “سمفونی دوئل(۱۳۸۱)”، به “روایت شمر(۱۳۸۲)”، “تک سوار(۱۳۸۳)”، “عمو علی(۱۳۸۴)”، “ایستگاه۹ (۱۳۸۴)”، “مسیرآبی(۱۳۸۹)”، “جامبو”، “یعنی سلام(۱۳۹۲)” است.

ابوالفضل توکلی همچنین تا به امروز فعالیت های هنری زیادی از جمله: مدیر اجرایی جشنواره فیلم مستند یادگار در سال های (۱۳۸۱-۸۲-۸۳)، مدیر اجرایی جشنواره بین المللی فیلم مستند سینما حقیقت در سالهای (۱۳۸۶-۸۷-۹۲)، مدیر اجرایی جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران در سال (۱۳۹۳) و همینطور مدیر انجمن سینمای جوانان دفتر کرج از سال (۱۳۸۵ تا ۱۳۸۹) را بر عهده داشته است.

توکلی از زمره مستندسازهایی است که به ساخت مستند درباره دوبلورها و گویندگان پیشکسوت علاقه بسیار زیادی دارد و مستند های قابل توجهی را در این خصوص کارگردانی کرده است.