روبیک منصوری در خیابان ویلای ،شمالی جنب بیمارستان شوروی ،بود این استودیو در کوچه زبرجد ساختمان مسکونی که خانه روبیک هم در آنجا بود دو طبقه زیرین هم کف با یک سالن استودیو فیلمکار بود روبیک آشنای همه بود یعنی کسی نبود که رویک منصوری را نشناسد! یادم هست ۴ الی ۵ نفر روبیک در سینما داشتیم که از همه آنها معروف تر ،بود، روبیک دماوند روبیک شهاب تا اسم یکی از اینها را میآوردی فوراً جواب میدادند عجب موزیکی برای فیلمها انتخاب می کند خلاصه کسی نبود که روبیک را نشناسد خودش میگفت همش حسرت تو دلم موند یک روزی دست زن و بچه ام را بگیرم ببرم سینما بابا والا ما هم آدمیم آخه چقدر کار هر روز خونه الم شنگه داریم احمد از آن ور با صدای بلند داد میزد عیب ندار به من اجازه بده من جات میرم! آدم خوش خنده و شوخ طبعی بود او آپاراتچی استودیو بود. روبیک منصوری کلیه کارهای فنی فیلم از قبیل دوبله و تنظیم ،موسیقی متن و تدوین فیلم و صداگذاری و ،میکس همه اینها زیر نظر خودش بود و در همین طبقه زیرین انجام میداد فیلمکار جزو پرکارترین استودیوهای دوبله در ایران شناخته میشد که فقط به اعتبار روبیک و به خاطر انتخاب موزیک بود روبیک منصوری با وجود مشغله کاری ،بسیار فرد خوش اخلاق و با مسئولیت و عاشق کارش بود او ،سرپرستی کلیه کارهای فنی استودیو را به عهده داشت و یکی از بهترین متخصصان انتخاب موزیک متن فیلم در ایران شناخته میشد که نود درصد از موزیک انتخابی فیلم فارسی را روبیک انجام میداد و بعضاً دعوت سایر صاحبان فیلم را برای انجام کارهای موسیقی فیلمشان را در این استودیو میپذیرفت. معمولاً هر استودیویی یک نفر کار میکس انجام میداد و او هرجای که لازم بود از صفحات خارجی ۳۳ دور به طور جداگانه استفاده میکرد اما ذوق روبیک را نداشتند صفحات با پوستر همان فیلم با کیفیت عالی شناخته میشدند البته اکثر فیلمهایی که ساند افکت جداگانه .داشتند کمتر نیاز به موزیک انتخابی برایشان پیش میآمد فقط در بعضی از فیلمها که فاقد ساند افکت بودند از قطعات این ،صفحات هنگام ،میکس روی نوار ضبط می.شد و به صورت لوپ زیر دیالوگ استفاده میکردند

خریداران صفحات ۳۳ دور، اکثراً مالک استودیوها بودند یا شخصی که با موزیک فیلم سروکار داشت روبیک که ۹۰ درصد موزیک متن فیلمهای فارسی را انتخاب میکرد خود آرشیو بزرگی از این صفحات که اکثراً اورجینال بودند گاهی این صفحات را در اختیار متخصصان دیگر هم قرار می داد تا بر مبنای ذوق و سلیقه خود از قطعات جذاب و مناسب

صفحه در فیلمهای مورد نظرشان استفاده کنند روبیک در این مورد به خصوص، خیلی پرکار بود. به قول نصرالله مدقالچی که) یکی از دوستداران سفت سخت روبیک ارمنی (تبار بود) او در سال ۱۳۳۴ به پیشنهاد حسن مصیبی به عنوان دستیار وارد در استودیو برنا تن استخدام میشود که توسط یک آمریکایی با نام استفان نایمن اداره میشد او تا جایی پیش رفت که تمام تماشاگران فیلم فارسی و اهل فیلم یا حتی استودیو ،دارها روبیک را حتی بهتر از یک هنرپیشه معروف میشناختند روبیک از شرکت تبلیغاتی (سیته که بخشی از آن به استودیو تعلق داشت با آرکادی که دست یارش بود کارش را تقویت کرد به هر حال از روزی که استودیو فیلمکار دایر شد. بیشتر فیلمهای فارسی برای صدا گذاری به این استودیو فرستاده میشدند اما فیلم سازان ایرانی از دهه پنجاه به بعد از موسیقی ساخته شده توسط آهنگ سازان ایرانی بیشتر بهره بردند این شیوه بعد از موفقیت موسیقی زنده و زیبای اسفندیار منفردزاده در فیلم «قیصر»، شدت بیشتری گرفت آقای مدقالچی میگفت دوبله فیلم «محمد رسول الله (ص) در همین استودیو به سرپرستی منوچهر اسماعیلی به سرانجام رسید. چون نصرالله مدقالچی یکی از گویندگان مطرح این فیلم بود به جای مایکل آنسارا صحبت کرده بود نام مترجم فیلم را از او پرسیدم :گفتند حسین شایگان بود او ضمن یادآوری این مطلب که روبیک این استودیو را با آردکادی تلویزیون فیلم شریک بود اما همه امور استودیو به عهده روبیک منصوری میچرخید. این استودیو در طبقه پایین یک سالن صدا برداری داشت ولی تنگی جا را حس نمی کردی… صدا برداری فیلم محمد رسول الله (ص) را خود روبیک انجام دادند و در ادامه افزودند: احمد احمدی نامی هم بود که آپاراتچی استودیو بود خدا بیامرزدش آدم شوخ طبع و بذله گویی بود و من زیاد سر به سرش میذاشتم (خنده) مهدی .هم بیشتر ،وقتش اینجا بود نمیدونم مهدی رجائیان یادت میاد یا نه؟ چه جوری مرد؟ :گفتم مگر میشود بهترین تدوینگر فیلمهای ایرانی را یاد نیاوری؟ اما این که چه شکلی فوت کرد خبر ندارم گفتند ماشینش پنچر می شه میاد پایین که پنچری .بگیره ماشین دیگری بهش میزنه مهدی در دم میمیره!!! این تدوینگر بینظیر آن قدر مرد آقایی بود که حد نداشت طفلک چقدر منو دوست داشت یک آقایی هم در استودیو آرکادی بود که اسمش را به یاد ندارم و همچنین فریبرز صالح دوستم روح هرسه این عزیزان شاد

منبع: کتاب راز و رمز دوبله در ایران نوشته ایوب شهبازی