واقع در کوچه ملی (باربد) که یکی از شلوغترین کوچههای عشاق لاله زار گرد بود یکی از اساتید می گفت: این استودیو متعلق به ابوالقاسم رضایی رضا) (دائمی و فریدون ثقفی هم یکی از شرکاء بود. داستان بسیار جالبی درباره این استودیو شایعه شده بود وقتی گویندگان فیلم در استودیوکار دوبله داشتند به اجبار باید از کوچه ملی وارد و خارج میشدند گویا یکی دو نفر از خانمهای وسواسی صداپیشه گفته بودند رهگذران شب زنده دار این کوچه را آلوده. میکنند… این حرفها برای گویندگانی که اعتقادات مذهبیشان قوی ،بود خیلی این مسائل را رعایت میکردند. در نتیجه، افراد گوینده به محض قدم گذاشتن به سالن انتظار استودیو فوری کف کفشهایشان را با آب میشستند!! بعد وارد سالن انتظار میشدند این کوچه حتی در روزهای عادی ،هم مملو از جمعیت میشد. البته نه برای خرید لباس یا تماشای پاساژ از این ،نظر فاقد هر نوع مغازه های زرق و برق دار مانند کوچه مهران (برلن) (آجوو دان باشی خیلی قدیم قبل از بمبستی مسیر لاله زار تا فردوسی راه گذران بود. به جای ،آن مغازههای گران قیمت لباس و غيره

کوچه محل خوراکیهای ارزان قیمت مثل عدسی و فرنی و ساندویچ های تخم مرغ و سیب زمینی سرخ کرده و غیره بود و ۸ تا ویترین پر زرق و برق سینما پر از عکس و پوسترهای گوناگون و رنگ وارنگ که انبوهی از جمعیت را جذب این شهر فرنگ بزرگ می کرد که مملو از سرگرمیهای گوناگون تا کام تشنه اهل فیلم و ارزان خوران سیراب شود. این مکان از توپخانه به بالا سومین و تماشایی و جذابترین کوچه در بین لاله زار گردان بود که به خیابان فردوسی (علاءالدوله يا فروشگاه فردوسی راه .داشته تا وارد این کوچه میشدند ساعتها طول میکشید تا خارج شوند فری جفت فروش می گفت شاگردی داشتم که دائم به فردوسی رفت و آمد داشتیم به خصوص شاگردم ولی بهش میگفتم تو از کوچه باربد نرو فردوسی!! استودیو (دی آی روبروی تئاتر ریتس قرار گرفته بود که بعدها با تغییرات کاربری به انبار تبدیل شد که متعلق به بازیگر کمدی آن دوره اصغر تفکری بود. از طرفی وجود دفاتر روزنامه ها و افراد شاغل و کافه مترو در وسط کوچه ملی که تا پاسی از شب باز و تق تق صدای چکسر کفاشان هوش از سر آدم می برد! یعنی همان موسیقی کوچه بازاری که مدت کمی سرگرم بعد سیر میشدیم….

منبع: کتاب راز و رمز دوبله در ایران نوشته ایوب شهبازی